Σε τρίτο ενικό...

Τα μάτια θολά, μα σταγόνες δεν πέφτουν.

Ανίκανος σε κάθε έκφραση.

Το στόμα ανοιχτό, μα λέξεις δεν βγαίνουν,

Ανίκανος σε κάθε έκφραση.

Μα γιατί δυσκολεύεται,ξέρει τι πρέπει να πει.

Θα αρχίσει με ένα «κοίτα εγώ..»

Θα κοιτάξει σπλαχνικά, ξέρει να το κάνει.

Ένα «δεν περίμενα να γίνει έτσι.»

Ξέρει την πλοκή, την έχει διαδραματίσει τόσες φορές.

Λίγο θα κομπιάσει, λίγο θα διστάσει και θα αποχαιρετήσει.

Μα δεν μπορεί, κάτι είναι αλλιώς.

Σαν λίγο διαφορετικό, σαν αλλοιώτικο.

Υποψιάζεται τι είναι, το νοιώσε καιρό πριν.

Τότε που ήτανε παιδί και έφτιαχνε παραμυθιά.

Μα πώς; Αφού προσέχει.

Οι ιστορίες δεν του πρέπουν.

Ελεγχτικός μηχανισμός, θα το βρεί.

Θα το θάψει, ή μάλλον καλύτερα πυρά.

Θα το αρνηθεί τρεις, και θα το κάψει.

Ένα κουφάρι μοναχό γουστάρει να χει.

Όχι! Κι να ‘θελε ακόμα να το πει, το έχει ξεχάσει.

Αχ! Αυτός, ο τρίτος ενικός, εγώ. 

                                                                              

                                                                                Σταύρος