Μεγαλώματα...

Χρόνια πολλά!

Δεν θέλω πολλά ρε,

Τα καλά θέλω μόνο.

Τα άλλα πάρ’τα χάρισμα σου...

Γερνάω μαμά, δεν ανησυχώ για το δέρμα,

Ανησυχώ για τις ιδέες και την διαδρομή...

Δεν θα μου στερήσουν τα αρθρητικά το γράψιμο,

Αλλά η απώλεση του νου, αυτήν τρέμω..

Φοβάμαι  μαμά, φοβάμαι μην πάψω να θέλω να σε λέω μαμά.

Φοβάμαι να μην δεν θέλω πια την αγκαλιά σου.

Δεν γερνάει μόνο η Τάνια μαμά.

Δεν θέλω να χαθεί η δροσιά του νου...

Ξέρω, δεν είμαι ο Πήτερ Παν.

Ούτε και θέλω να γίνω,

Αλλά θέλω να μπορώ να γίνομαι.

Να έχω αυτη την επιλογή ρε μαμά.

Δεν το θέλω συνέχει το κουστούμι ρε μαμά..

Θέλω να δείχνω αδιάκριτα.

Να κοιτάω ξεδιάντροπα

Να γελάω γκαγκανιστά...

Θέλω να βρω μαμά, δυο μάτια.

Εκείνα που όχι μόνο δεν θα ντρέπονται όταν είμαι παιδί

Αλλά ίσως να βγάζουν και ένα φως.

Όταν γελάω δυνατά, όταν κοιτάω αθώα, όταν ντρέπομαι...

Έρχονται «εκείνα» τα χρόνια μαμά.

Οι αγκαλιές και τα φιλιά δεν θα γιατρεύουνε τα πάντα.

Δεν θα πιάνουν τα νανουρίσματα και οι ιστορίες.

Μεγαλώνω ρε μαμά, γιατί με αφήνεις να μεγαλώνω;

Σταύρος