Καταιονητήρας

“Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν”.

Δεν θέλω και αρνούμαι.

Τα θέλω όλα εκεί, να μου θυμίζουν.

Δεν ξεπλύθηκα, κι όμως αισθάνομαι πιο καθαρός απο ποτέ.

Θαρρείς και πάει αντίστροφα.

Καθαρό σώμα, βρώμικες σκέψεις.

Βρώμικο σώμα, καθαρές σκέψεις.

Κι όμως δεν υπάρχει βρωμιά πουθενά.

Ούτε στο μυαλό, ούτε στην ψυχή, ούτε στο σώμα.

Όλα σχεδόν διάφανα, λες και λάμπουν.

Δεν λούστηκα, δεν ξεπλύθηκα.

Ήθελα να σε κρατήσω εκεί.

Για λίγο ακόμα. Θυμάσαι;

Ήθελα να σε κουβαλάω, να σε έχω πάνω μου.

Την μυρωδιά σου, ανάμεικτα υγρά και σάλια.

Δικά σου, δικά μου, όλα μαζί εκεί.

Πάνω μου, μέσα μου.

Και σημάδια, πολλά σημάδια.

Μελανιές. Δεν με πόνεσαν.

Ίσως σαν ξημερώσει με πονέσουν.

“Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν”.

Μήτε τα ανομήματα, μήτε την όψη.

24 ώρες μετά...Κράτησα το πένθος.

Όχι, όχι το πένθος.

Κράτησα εσένα, όσο μπορούσα.

Ζεστό νερό, γεμάτη μπανιέρα.

Να ξεπλυθώ, να φύγουν από πάνω μου τα υπολλείματα.

Όχι τα δικά σου, αυτά της αποτρόπαιας πράξης μου.

Να καταστρέψω τις αποδείξεις, ότι προσπάθησα να σε κρατήσω.

Τα σημάδια αρχίζουν και πονάνε, θαρρείς επιτήδες.

Νερό, πολύ νερό, μετά  σαπούνι.

Τρίψιμο, δυνατό. Σάμπως θα φύγουν τα σημάδια;

Ένα τσιγάρο, έτσι για το τελετουργικό.

Και ένα κρασί, γλυκό, κόκκινο, για την χαλάρωση.

Καθαρό εσώρουχο, μυρωδάτη πυτζάμα.

Ύπνος, ύπνος χωρίς σκέψεις.

Χωρίς την μυρωδιά, τα υγρά, τα σάλια.

Τα σημάδια εκεί. Θα φύγουνε και αυτά.

Όσα φαίνονται, πάντα φεύγουν.

Τ’άλλα τα κρυφά; Αυτά τι θα τα κάνω;

  Σταύρος