Το ύστατο χαίρε!

-->

Μνήματα, ταφόπλακες, κεριά.

Κηδεία, τρισάγιο, μνημόσυνο.

Οδύνη, κλάμα, παρηγοριά.

Δίνουμε τόση σημασία στο τέλος.

Το γιορτάζουμε θαρρείς.

Σάμπως δεν φτάνει η απώλεια.

Χρειαζόμαστε και το μνήμα.

Να μας θυμίζει αυτό που λείπει.

Να στέκει εκεί, να μην ξεχνάμε.

Να ανάβουμε κεράκι, κάθε τόσο.

Και η γιορτή;

Αυτή η μάζωξη;

Γιατί να θέλω να το μοιραστώ;

Γιατί ποτέ κανείς δεν άναψε κερί σε όσα χάνει καθημερινά;

Δεν είναι θάνατοι αυτοί;

Δεν θέλουν το κονιάκ τους;

Πένθος, μαύρα, λιβάνι.

Φέρετρο, στεφάνια, ψαλμοί.

Μοιρολόι, θρήνος, αποχαιετισμός.

Μια κηδεία για τα κλεμμένα όνειρα.

Μια για όλες τις ελπίδες που δεν εκπληρώθηκαν.

Μια για τα ανήπωτα τα λόγια.

Μια για τα ειπωμένα, που δεν τηρήθηκαν.

Μια για αυτά που νοιώσαμε.

Και μια για αυτά που δεν νοιώσαμε.

Τα κόλυβα θα φαγωθούνε προς τιμή τους,

αυτά θα είναι απ’τα καλά.

Ξέρεις, εκείνα που φτιάχνει η βάβω στο χωριό,

αυτά που πέρνουν μόνο οι στενοί.

Όχι με τα ασημένια τα ζαχαρωτά,

 αυτά που μου φύλαγαν σαν ήμουνα παιδί.

Χώμα, κρασί, σιτάρι.

Γέννηση, ζωή, φθορά.

Θάνατος, θάνατος, θάνατος...

Σταύρος